Լորեցի Բրայանը և նրա կյանքը աշխարհի ամենաբարի մարդկանց հետ

Երբ 3 տարի առաջ Միչիգանի պետական համալսարանի շրջանավարտ Բրայան Լեոպոլդը որպես կամավոր միացավ Խաղաղության կորպուսին և որպես իր նպատակակետ ընտրեց Արևելյան Եվրոպան, նա չգիտեր, որ կտեղավորվի Հայաստանում։ Իրականում նա շատ քիչ բան գիտեր աշխարհի այդ հատվածի մասին։

“Վերադառնալով Միչիգանում, ես հայ ընկեր ունեմ”, - ասում է Բրայանը: “Մինչև իմ մեկնելը նրա տեղում երեկույթ ենք ունեցել և նա ինձ մի քիչ պատմեց իր երկրի մասին։ Դա այն էր...”

Երբ Բրայանը հասավ, նա ստիպված էր բնակվել Բաղրամյանում, Արարատի մարզի մի գյուղում, Երևանից ոչ շատ հեռու։ Այնտեղ նա 3 ամիս սովորել է լեզուն, այնուհետև ընտրվել է տեղավորվել Լոռու մարզի Թումանյանում՝ համայնք, անգլերեն սովորեցնելու տեղի ուսանողներին։

Քիչ անց Բրայանը Լոռի տեղափոխվելուց հետո Թումանյանի դպրոցում գործարկվեց COAF ստեղծագործական լաբորատորիան։ “Հենց այդտեղ ինձ առաջին անգամ ներկայացրեցին COAF-ին, ինչը զարմանալի փորձ էր”, - ասում է Բրայանը: “Ես սկսեցի աշխատել նրանց հետ, և դա ընդլայնեց ուսանողներին դասավանդելու իմ հնարավորությունները։ Ես միացել եմ անգլերեն հասանելիության միկրոսթաթոշակային ծրագրին, որն իրականացվում է COAF — ԱՄՆ դեսպանություն գործընկերության շրջանակներում։ Ամենամեծ հիշողությունս կլինի ՔՈԱՖ-ի անգլերենի ուսուցչուհի Մարինե Միսկարյանի հետ աշխատելը։ Նա զարմանալի է: Ապշեցուցիչ է տեսնել այն առաջընթացը, որ գրանցել են Թումանյանից, Ակորիից և Դեբետից եկած երեխաները: Սկզբում նույնիսկ իրենց անունները չէին կարող ասել, իսկ հիմա խոսում են բազմազանության և այլ բարդ բաների մասին։ Նույնիսկ մոռանում եմ հայերենս, որովհետև երեխաներն ինձ հետ խոսում են միայն անգլերեն... Իրականացնում եմ նաև Ռոզետտա Սթոունի մոնիտորինգը՝ ինքնուրույն լեզու-ուսուցման նախագիծ։ Բացի այդ, ես Լոռիում ղեկավարում եմ աղջիկների ֆուտբոլի լիգան” ։

Բրայանն իսկապես գնահատում է COAF-ի հետ ունեցած իր փորձը: “Ինձ դուր է գալիս, թե ինչպես COAF-ը օգնում է գյուղերին։ Դուք պարզապես համակարգիչներ և գումար չեք նվիրաբերում, այլ շարունակաբար աշխատում եք շահառուների հետ։ Մինչև COAF-ը գյուղերում մարդիկ ապագա չունեին։ Նրանք հաճախ ստիպված էին լքել իրենց համայնքները աշխատանք փնտրելու համար։ ՔՈԱՖ-ը եկավ և վստահություն սերմանեց նրանց մեջ... Դուք նրանց տվեցիք գյուղերում մնալու, գոյատևելու և բարգավաճելու տարբերակներ: Դուք հնարավորություններ տվեցիք նոր սերնդին։ Դուք բերում եք ամերիկյան խոսնակներ, որոնք ունեն տարբեր հեռանկարներ, ինչը շատ կարևոր է։ Եվ ինձ դուր է գալիս նաև այն, որ “Երևանը միշտ չէ, որ գյուղերին ասում է՝ ինչ անել”, այլ տեղացի մասնագետների է վարձում և նպաստում նրանց զարգացմանը” ։

“Թումանյան տեղափոխվելուն պես զգացի, որ հիմնականում “երկու Արմենիա” կա՝ Երեւան եւ “Երեւանից դուրս””, - հավելում է Բրայանը: “Մայրաքաղաքում կյանքն այլ է, տեմպը շատ ավելի արագ է։ Մինչդեռ գյուղերում ամեն ինչ շատ ավելի “անձնական” է: Դա շատ անսովոր է, ինչ-որ կերպ դուք գիտեք ձեր համայնքում բոլորին, դուք կիսվում եք ձեր պատմություններով ձեր հարևանների հետ, նրանք լոռեցիներին անվանում են “միամիթ”, բայց նրանք պարզապես աշխարհի ամենաբարի մարդիկ են... Երբ մտնում եք Լոռու մարզ, բախվում եք Dba Lavy նշանին, որը նշանակում է Դեպի ավելի լավ կյանք կամ դեպի ավելի լավ վայր: Լոռին իսկապես գեղեցիկ վայր է։ Թումանյանի գեղեցկությունից ինձ զարմացրեց։ Ֆանտաստիկ էր... Ես զգում եմ, որ ես “Լորեցի” եմ։ Իրականում իմ գյուղի մարդիկ ինձ անվանում են “Լորեցի Բրայան” ։

Բրայանն ասում է, որ Հայաստանում շատ բաներ կան, որոնք տարբերվում են ամերիկյան մշակույթից։ “Գյուղերի երեխաները ամերիկացիների մասին որոշ կարծրատիպեր ունեին հոլիվուդյան ֆիլմերից: Նրանք կարծում էին, որ բոլոր ամերիկացիները կապույտ աչքեր ունեն, շեկ մազեր, հարուստ են և ունեն թանկարժեք մեքենաներ... Ես ստիպված էի բացատրել, որ ամերիկացիները կարող են ունենալ “տարբեր ձևեր և չափսեր”... Այստեղ մարդիկ հաճախ ներխուժում էին ձեր անձնական տարածք, բայց դա ինձ բոլորովին չի անհանգստացնում, քանի որ ես ունեմ իտալական ծագում, և շատ բաներ նման են իմ ընտանեկան մշակույթին”:

Բրայանը հավելում է, որ սկզբում իր ընտանիքը որոշ մտահոգություններ ուներ իր կյանքի հետ կապված բոլորովին նոր վայրում: “Սակայն նրանք շատ շուտով դադարեցին անհանգստանալ։ Մայրս բավականին կրոնավոր է և երբ իմացավ, որ ես գնում եմ Հայաստան՝ առաջին ազգը, որը քրիստոնեությունն ընդունել էր որպես պետական կրոն, շատ ուրախացավ դրա համար”, - ասում է Բրայանը։ “Անցյալ ամռանը ընտանիքս այցելեց ինձ այստեղ՝ Հայաստանում։ Մի քանի օր անցկացրինք Լոռիում, և նրանք զարմացան, թե որքան բարի են բոլորը։ Հիմա մայրս գիտի, որ ես ապահով վայրում եմ, և այլևս չի վախենում” ։

Շուտով Բրայանի կամավորական փորձը COAF-ի և Հայաստանի հետ կավարտվի. նա կվերադառնա ԱՄՆ՝ շարունակելու ուսումը համեմատական մշակույթների և քաղաքականության ոլորտում։ “Հուսով եմ, որ իմ աշխատանքն ինձ նորից կբերի աշխարհի այս հատված”, - ասում է նա։ “Միշտ կհիշեմ այստեղ անցկացրած օրերը՝ իմ գյուղում հոսանքների ձայնը, թռչունները, խաղաղ բնությունը և, ամենակարևորը, իմ սաներն ու “Լոռեցի” ժողովուրդը...”: